Potwory i Przyjaciele • 10 minut do przeczytania

Przyjaciel z kosmosu

Jak mały chłopiec pomógł kosmicznemu stworzeniu odnaleźć drogę do domu

“Strach w ciemności”

Mały Kuba uwielbiał swoją sypialnię. Miał tam mnóstwo zabawek, kolorowe obrazki na ścianie i wygodne łóżko, ale ostatnio zaczął czuć się dziwnie. W nocy, gdy mama gasiła światło i zamykała drzwi, jego serce biło coraz szybciej. Coś nie dawało mu spokoju.

• Mama, czy możesz zostawić drzwi uchylone? - prosił każdej nocy.
• Ależ skarbie, po co ci to? Lepiej zamknij oczy i zasnąć - odpowiadała mama. Ale Kuba nie mógł spać. Czuł jakby ktoś lub coś go obserwowało. Zawsze patrzyło na niego z ciemnego rogu pokoju.

Jednej nocy postanowił odważyć się spojrzeć w tamtą stronę. Otworzył powoli oczy i… ujrzał wielkiego potwora! Miał ogromne czerwone oczy i ostre pazury. Kuba krzyknął ze strachu i zakrył twarz kołdrą.

Od tej pory bał się wejść do swojego pokoju nawet za dnia. Potwór był wszędzie - pod łóżkiem, w szafie, a czasami nawet na suficie! Jak tylko mama pytała dlaczego tak boi się swojej sypialni, Kuba odpowiadał tylko jednym słowem - “potwór”.

Spotkanie z potworem

Dziecko, które bało się swojego pokoju, postanowiło w końcu zmierzyć się ze swoim strachem. Kiedy tylko zrobiło ciemno, odważnie wszedł do środka i… ujrzał potwora!

Potwór był wielki i przerażający. Miał długie pazury i czerwoną skórę pokrytą łuskami. Dziecko poczuło jak serce wali mu jak szalone - ale nie chciało już więcej uciekać przed własnymi lękami.

• Kim jesteś? - zapytał dziecko drżącym głosem.
• Nazywam się Bobo - odpowiedział potwór.
• Czego tu szukasz? - spytał maluch.
• Szukam przyjaciela - wyznał Bobo.

Dziecko poczuło nagle ogromną sympatię dla tego dziwnego stworzenia. Zobaczyło w nim coś więcej niż tylko groźnego potwora.

• Ale dlaczego jesteś samotny? - zapytała mała osoba.
• Bo ludzie boją się mnie i uciekają kiedy tylko mnie widzą… a ja tak bardzo pragnę mieć kogoś bliskiego sobie - odrzekł smutno Bobo.

Wtedy dziecko poczuło jeszcze większą empatię dla potwora. Wiedziało przecież, jak to jest czuć się samotnym i nieswojo…

• Może ja zostanę twoim przyjacielem? - zaproponował maluch.
• Naprawdę?! - zapytał z nadzieją Bobo.
• Tak! A może pomożesz mi przestać się bać ciemności? - odważyło się dziecko.

Bobo poczuł ogromną radość. W końcu znalazł kogoś, kto go nie odrzucił i chciał mu pomóc.

Od tamtego dnia dziecko i potwór stali się najlepszymi przyjaciółmi. Razem bawili się w ciemności, wymyślali zabawy i rozmawiali o swoich marzeniach. Dzięki temu mały bohater nauczył się empatii i pokonał swój strach przed potworami… a Bobo znalazł to, czego tak bardzo pragnął: prawdziwego przyjaciela.

”Przezwyciężanie strachu”

Dziecko i potwór zaczęli spędzać coraz więcej czasu razem. Dzięki temu dziecko dowiedziało się, że potwór tak naprawdę nie jest groźny, a jedynie samotny i przerażony ciemnością. Razem postanowili znaleźć sposoby na przezwyciężenie strachu.

Pierwszym krokiem było zapalanie nocnej lampki przy łóżku. Potwór bał się ciemności, ale dzięki jasności lampki czuł się bezpieczniej. Dziecko pokazało mu też swoją ulubioną książkę o zwierzętach i razem spędzali wieczory czytając o różnych stworzeniach.

Kolejnym pomysłem było wymyślenie zabawy w poszukiwanie skarbów ukrytych w pokoju. Potwór był bardzo ciekawy i chętnie brał udział w poszukiwaniach. Dziecko pokazywało mu kolejne miejsca, gdzie mogły być ukryte skarby - pod łóżkiem, za szafką czy pod dywanem.

Potwór zaczął czuć się coraz bardziej komfortowo w pokoju dziecka. Zaprzyjaźnił się też z pluszowymi misiami na łóżku oraz maskotkami ustawionymi na półce. Wkrótce pojawiła się nawet nowa zabawka - miękka lampa-nocnik w kształcie królika, którą potwór mógł przytulać podczas snu.

Dziecko zauważyło, że potwór bardzo lubi muzykę. Postanowiło więc ustawić w pokoju głośnik i puszczać ulubione piosenki. Potwór uwielbiał tańczyć i śpiewać razem z dzieckiem. Dzięki temu nie tylko przestał się bać ciemności, ale też odnalazł swoją pasję.

Potwór był bardzo wdzięczny dziecku za pomoc w przezwyciężeniu jego strachu przed ciemnością. Zaczynał czuć się coraz bardziej pewnie w pokoju i nauczył się cieszyć małymi rzeczami - jak np. zabawa w chowanego czy wspólne pieczenie ciastek.

Wkrótce pojawiła się kolejna niespodzianka - do pokoju wprowadziła się nowa maskotka - miękki piesek o imieniu Burek. Potwór był bardzo szczęśliwy, że ma już nie tylko jednego, ale dwóch przyjaciół. Razem spędzali czas na zabawie i eksplorowaniu świata.

Dziecko było bardzo dumne ze swojego osiągnięcia - pomogło potworowi pokonać jego lęki i odnaleźć radość życia. Wiedziało teraz, że dzięki empatii można pomóc innym ludziom lub stworzeniom znaleźć drogę do szczęścia i spełnienia marzeń.

”Nowe przyjaźnie”

Dziecko i potwór stali się już dobrymi przyjaciółmi. Dzięki pomocy dziecka, potwór zaczął wychodzić ze swojego pokoju i poznawać nowych ludzi.

Pierwszymi przyjaciółmi, których spotkał, były zwierzęta z pobliskiego parku. Potwór był bardzo zdenerwowany na myśl o spotkaniu z nimi - przecież nigdy wcześniej nie miał do czynienia z innymi stworzeniami niż ludzie.

Jednakże, gdy tylko dotarli na miejsce, okazało się że zwierzęta są równie ciekawe co do potwora jak on ich. Mała sarna podbiegła do niego i spytała: “Cześć! Jesteś nowy tutaj?“. Potwór poczuł się trochę lepiej widząc, że ktoś jest tak uprzejmy dla niego.

Kolejnymi przyjaciółmi były dzieci bawiące się w parku. Na początku potwór bał się podejść do nich - przecież to one często krzywdziły go w przeszłości. Jednakże dziecko zachęciło go mówiąc: “Nie bój się! One są całkiem miłe!“.

Potwór zbliżył się do grupki dzieci i powiedział: “Hej! Czy mogę z Wami pograć?“. Dzieci spojrzały na siebie wzajemnie a następnie zgodziły się. Potwór był bardzo szczęśliwy, że znalazł nowych przyjaciół.

Dziecko cieszyło się widząc, jak potwór odnajduje swoje miejsce w świecie i poznaje nowych ludzi i stworzenia. Nauczyło się też ważnej lekcji - że warto próbować zrozumieć innych ludzi lub stworzenia, nawet jeśli wydają nam się dziwni lub przerażający na pierwszy rzut oka.

Rozdział ten kończył się ujęciem dziecka trzymającego za rękę potwora podczas spaceru po parku, a ich twarze promieniowały uśmiechem.